Kvikmyndagerð 2010-2011

Nú var ég búin að hanga á NÁT1 frá því í fjórða bekk og komst síðan að því að ég hataði eðlisfræði og gat ekki hugsað mér að læra hana ár í viðbót (hehe) og skipti því yfir á NÁT2 um jólin í 5. bekk. Kvikmyndagerð var reyndar ekki fyrsta valið mitt, en mig langaði samt jafn mikið í fyrsta og annað val, svo það skipti ekki neinu. Get allavega sagt að það að skipta út eðlifræði fyrir val í kvikmyndagerð var mjög góð ákvörðun! Ég hef skemmt mér konunglega í þessum tímum!

Aðalástæðan fyrir að mér fannst þetta skemmtilegir tímar er auðvitað því við erum að tala um kvikmyndir! En svona án gríns þá lærði ég fullt af skemmtilegum hlutum um tæknilegar hliðar kvikmyndagerðarinnar ásamt góðu yfirliti yfir kvikmyndasöguna.

Mér fannst mjög gaman af því að gera stuttmyndirnar þó ég hafi stundum verið út að aka þar sem ég hef ekki snert myndavél fyrr en í þessum áfanga.
Mér fannst ég læra mest af því að vinna myndinar og taka upp og hefði alveg verið til í að gera fleiri minni verkefni, en þá þarf að hliðra einhverju öðru til þess að þetta sé ekki í einum hrærigraut.

Annars fannst mér mjög gaman að blogga um myndirnar, en ég er kannski bara ein af þeim sem eiga mjög auðvelt með að tjá mig um myndir og blogga. En ég ætla að taka undir með hinum, það mætti fækka bloggstigunum smá, kannski 60? Mér finnst heldur mikið að blogga fyrir 70 stig, en það tekur sjúkan tíma að gera eitt blogg! Horfa á mynd og skrifa um hana étur upp tímann manns og ef maður gerir ekki blogg reglulega þá safnast þetta upp. Hefði allavega átt að vera færri stig núna eftir jól, því páskafríið er snemma! :)

Það sem mér fannst samt mjög gott við að læra um tæknilegu hliðar kvikmyndagerðarinnar var að það ég pæli einhvern veginn mun meira í hvernig mynd er gerð. Einnig fannst mér gaman að bloggunum því þá pældi ég aðeins meira í myndunum. Eins og hvernig hún er tekin og svona
En mér fannst kannski fara frekar mikill tími í FDF, en maður græddi samt alveg á því, svo ég kvarta svo sem ekki :)

Mér fannst miðvikutímarnir mjög skemmtilegir og leikstjóraheimsóknir snilld! Kannski hugmynd að fá einhverja aðra en leikstjóra, kannski klippara, tökumenn eða eitthvað... Ég hefði allavega mjög gaman af því að heyra frá öðrum greinum kvikmyndagerðarinnar.  Mér fannst myndirnar sem valdar voru almennt mjög fínar, þá sérstaklega erlendu myndirnar! Tjah, undantekningar voru Íranska myndin (Siggi… ekki sýna hana aftur, hún var ógeðslega leiðinleg...) og umskurðsmyndin var heldur ekkert spes.

Annars fannst mér það að fá afslátt á RIFF snilld og var góður leikur því ég náði að horfa á fullt af myndum og var sjúklega sátt! Hins vegar finnst mér smá mínus (ekkert mikill samt) að þurfa að borga fullt verð inn á íslensku myndirnar utan skóla, en skil samt mjög vel að það er erfitt að fá afslátt! Mér fannst t.d. ekki gaman að borga fullt á Rokland sem ég fílaði ekkert sérstaklega og hafði ekki áhuga í byrjun á að horfa á. Það er bara svo dýrt og ég á lítinn pening :(

Eitt við námskeiðið var samt hversu mikil vinna fer í að gera e-ð utan skóla. Ég var svo sem alveg að búast við því samt. Síðan fer massívur tími í að gera sjálfar myndirnar og eins og einhver sagði í öðru bloggi, þá finnst mér að þeir hópar sem eru að taka upp/klippa mættu nota miðvikudagstímann til þess að vinna í henni í stað að horfa á myndina (og ekki horfa og blogga um hana heima í staðinn, þá hjálpar það ekkert). Það myndi muna alveg rosalega miklu fyrir hópana! :)

Ég hafði mjög gaman af kvikmyndasögunni!  Mér fannst gaman að læra um hvernig greinin þróaðist og hvernig geirinn er síbreytilegur, sem og að heyra um leikstjóra sem ég vissi ekki um. Síðan skrifaði líka niður smá "örruglegagamanaðhorfaá-lista" af myndum sem voru nefndar voru eða Siggi sýndi klippur úr og ég mun örruglega horfa á í náinni framtíð! En ég væri alveg til í að gera lítil verkefni á myndavélina eins og ég sagði áður en þá þyrfti að hliðra einhverju öðru… En ef þessu yrði bætt inn í núverandi skipulag þá myndi einfaldlega vera allt of mikið að gera í þessu fagi.
Mér fannst gaman að gera handritsverkefnin, þá sérstalega í celtx, eeeeeen það hefði mátt fækka aðeins af þessum litlu (stundum) leiðinlegu (t.d. þjóðsagan) handritaverkefnum og fara þá frekar hraðar í efnið og hafa þá kannski tíma í eitthvað annað í endann á önninni.

Spurningin um hvort það ætti að gefa stig fyrir komment. Sko, mér finnst það mjög sniðug hugmynd og myndi klárlega hvetja fólk til þess að kommenta. Hins vegar sé ég fyrir mér að þetta yrði vesen, því Siggi þyrfti í raun að skoða bloggin og leita af kommentum eða biðja alla um að senda linka af kommentum... Svo þetta gæti farið allt í rugl en klárlega þess virði að prófa ;)

En að lokum, Mér fannst þessir tímar tær snilld, stóðust væntingar mínar og ég skemmti mér konunglega. Ég bið nú ekki um meira! :)

Takk fyrir mig!

Departures (Okuribito)

Nú var ég um daginn að gera fyrirlestur um Hayao Miyazaki og datt í það að skoða hvaða myndir Joe Hisaishi hefur samið tónlist við (en hann hefur samið tónlist við flestar myndir Miyazaki). En sem sagt, þá rakst ég á Departures af einskærri tilviljun vegna þessa, en Joe Hisaishi samdi tónlistina í henni. Nánar um það seinna. En ég ákvað að horfa á hana því hún leit vel út.

Departures, eða Okuribito á japönsku, var sýnd 2008 og var leikstýrð af Yojiro Takita. Þessi mynd er byggð á bók Aoki Shinmon, Nokanfu Nikki(1993) eða á ensku Coffinman: The Journal of a Buddhist Mortician(2004). Þessi mynd hefur fengið frábæra dóma og vann m.a. Óskarsverðlaunin fyrir bestu erlendu myndina árið 2009 og tíu verðlaun á Award of the Japanese cinema. Nokkuð gott!

Departures fjallar um Daigo Kobayashi, en í byrjun er hann sellóleikari í sinfóníuhljómsveit. Því miður er sinfónían leyst upp og hann ákveður að gefast upp á draum sínum, seldi sellóinn sinn (sem kostaði morðfjár => skuldir) og flutti aftur í gamla húsið sitt út í sveit með konu sinni, Mika. Hann fer í leit að vinnu og kemst loks í atvinnuviðtal í von um þægilegt starf a ferðaskrifstofu. En hey! Það er prentvilla í dagblaðinu og hann kemst loks að því að starfið sem um ræðir er í raun og veru svokallaður "encoffiner" (sem ég hef ekki hugmynd hvað er á íslensku… ekki útfararstjóri samt…) En starfið felst í því að þrífa, klæða og undirbúa lík áður en það er sett í kistuna, allt í viðurvist ættingja sem vilja kveðja einstaklinginn í hinsta sinn áður en hann fer yfir í næsta líf.  Þetta er s.s. nokkurkonar athöfn/jarðaför. Honum vantar starf, og þetta er vel borgað svo hann tekur við starfinu, en segir ekki Mika frá því, þar sem þessi starfsgrein er fyrirlitin af samfélaginu. Eftir því sem líður á myndina fer hann að virða starfið og líf hans breytist svo sannarlega frá því að hann var sellóleikari Í Tokyo.

Satt að segja var ég mjög sátt með þessa mynd. Mér fannst hún svo ótrúlega falleg, bæði útlitslega og sögulega og ekki er það verra hvað þessi athöfn er falleg líka. Hún er ábyggilega frekar langdregin fyrir suma, en mér fannst hún það reyndar ekki, en nokkuð mikið er um tal og þagnir.

En þó þessi mynd fjalli um mann sem er "encoffiner" er hún alls ekki bara dramatísk. Það komu fullt að skemmtilegum atvikum í myndinni, og svo ég vitni í Kristínu íslenskukennara, maður grætur með einu auganu og hlær með hinu!

Það sem mér fannst rosalega flott við myndina annars er hvenig það var sýnt hvernig fólk "breytist" við dauða. Hvernig það horfir öðruvísi á hlutina og lífið. Áhorfandinn sér hvernig dauði einstaklings getur opnað augu fjölskyldunnar. Eins og til dæmis þegar faðir klæðskiptingsins brast í grát eftir athöfina, því á meðan henni stóð komst hann að því að þrátt fyrir að sonur hans klæddist kvenfötum, er þetta enn sonur hans og maður sér hversu sár sorg hans varð þegar hann uppgötvaði hversu vondur hann hafði verið við hann meðan hann var á lífi. Áhorfandinn sér hvernig fólk getur elskað, hatað eða fyrirgefið við dauðan en að lokum syrgt. Allir hafa sínar leiðir á að takast á við fráfall einstaklings, en það er nokkuð ljóst að þeir sem kveljast mest eru þeir sem eru eftir. Það sést vel í myndinni. 

 Annars fannst mér góðar pælingar um dauðan sjálfan í myndinni. Til dæmis nefndi Sasaki (yfirmaðurinn)  hvernig samfélagið væri að breytast. Allir væru að drífa sig og að starf þeirra hefði eitt sinn verið hlutverk fjölskyldunnar. Honum fannst eins og fólk væri að drífa sig svo í gegnum lífið að það mat fólk og líf þess ekki fyrr en einhver fellur frá (eða jafnvel bara ekki þá).

Persónan Daigo Kobayashi er frábær. Daigo þróast alveg rosalega í gegnum myndina. Í byrjun líst honum ekkert á nýja starfið sitt en fer síðan að sjá það fallega í því. Hann fer í rauninni að líta á sig sem einhvern sem hjálpar fólki á að takast á við sorg með því að hafa brottför þeirra frá heiminum sem hina fullkomnustu og sem hina fegurstu. Hann hættir að líta á þetta sem "ógeðslegt" starf (eins og Mika orðaði) og verður virkilega stoltur af því sem hann gerir. Hann lætur ekki almennt álit á honum stöðva sig, þvi hann hefur fundið eitthvað sem hann er góður í og gerir þetta á ákveðinn hátt sálræna upplifun fyrir hann sjálfan. Hann tekur á við fortíð sína á sinn eigin hátt og verður enn sterkaði manneskja fyrir vikið.

Eins og ég sagði fyrr í blogginu var ég að skoða hvaða myndir Joe Hisaishi hefur samið tónlist fyrir og datt inn á þessa. Joe Hisaishi bara veldur mér ekki vonbrigðum, hver er þetta hægt?! Tónlistin í þessari mynd var svo risarisastór hluti af henni. Ég bara verð að nefna það! Í rauninni var frekar lítil notkun á tónlist í myndinni, aðallega þagnir eða tal en annars smá undirtónlist . En hins vegar þá kom tónlistin alltaf sterk inn þegar var verið að sýna tilfinningar. Vá hvað það virkað vel og undirstrikaði allt sem var verið að reyna sýna í senunni. Ég er 100% viss að margar senurnar hefðu ekki virkað svona vel á mig nema fyrir hvernig tónlistin magnaði tilfinningarnar sem sýndar voru… Vá hvað það var flott! Joe Hisaishi, vel gert! Skelli hér inn eitt af þessum gullfallegu verkum sem hljómuðu í gegnum myndina.

Þessi mynd var mjög góð. Og ég viðurkenni það alveg að ég felldi tár við að horfa á þessa mynd, hún snerti mig bara rosalega mikið. Hún var full af tilfinningum og mér fannst hún koma þeim svo yndislega vel til skila. Ég á einfaldlega bara svolítið erfitt með að skrifa niður afhverju mér fannst hún svona góð, hún er það bara. Samspil fegurðar athafnarinnar ásamt tilfinningum fólksins við dauða og þróun Diago og sögu hans gerði þessa mynd einfaldlega að góðri mynd. Get eiginlega ekki útskýrt það neitt frekar.

Í stuttu mál: Rosalega er ég glöð að hafa rekist á þessa mynd. Sagan í henni er frábær, leikur góður og tónlist til fyrirmyndar. Ef þig langar að sjá góða mynd, þá er þetta hún. Sjaldan sem mynd nær  að sýna tilfinningar svona vel.

Skelli trailer svona í endann! :)

Black Swan

Nú um daginn ákvað ég að fara á Black Swan í bíó. Satt að segja var ég búin að hlakka rosalega til að sjá hana síðan að ég las um hana fyrir slatta löngu! Black Swan er leikstýrð af Darren Aronofsky og var sýnd 2010, en Aronofsky er m.a. þekktur fyrir að hafa leikstýrt Requiem for a Dream(sem er í uppáhaldi), The Wrestler og Pi. Myndin var tilnefnd til fimm óskarsverðlauna en vann aðeins eitt af þeim.

Black Swan fjallar um ballerinuna Ninu, sem leikin er af Natalie Portman. Má segja að líf Ninu snúist einungis um ballettinn og virðust ekki neitt skipta meira máli en að verða betri. Fullkomnari. Hún býr hjá mömmu sinni, sem er (án gríns) með þráhyggju varðandi dóttur sína og það að hún skuli verða ballerinan sem hún gat aldrei orðið. Nina endar með því að öðlast aðalhlutverkið í Swan Lake verkinu, þ.e. The Swan Queen eftir að fyrri ballerinan "dregur sig í hlé". Pressan fer að taka harkalega á Ninu og ekki bætir úr skák að nýja ballerinan Lily, hefur náð athygli leikstjórans. Nina er fullkomin sem hvíti svanurinn, en er einfaldlega of stíf til þess að leika seiðandi og lokkandi svarta svaninn. Þetta veldur henni miklum áhyggjum og fara áhyggur hennar að taka á sig form í huga hennar. Hún tekur að missa andlega stjórn sína í tilraunum til þess að geta verið hin fullkomna ballerina, í leit af sínum innri svarta svan. Leit Ninu að fullkomnleika leiðir hana á staði í huganum sem enginn vill fara.

Ég segi það alveg hreinskilnislega, þetta var frááááábær mynd! Var svolítið hrædd um að hafa of háar væntingar því ég hafði ekkert lesið eða heyrt nema lof um þessa mynd, en svo var ekki! Leyfi mér bara eiginlega að fullyrða að þetta er með bestu myndum sem ég hef séð lengi nýlega í kvikmyndahúsi :)

Í fyrsta lagi voru svo frábærir leikarar í myndinni. Þá nefni ég sérstaklega Natalie Portman, en hún var bara eiginlega fullkomin! Ekki furða að hún vann Óskar fyrir frammistöðu sína!! Leikurinn hennar var sannfærandi allan tímann og hún náði að tjá tilfinningar Ninu á svo flottan hátt, þá venjulega með líkamstjáningu og augnaráði, en Nina var ekki beint að flassa tilfinningum sínum í orðum.  Bara vá!

Persónusköpunin í þessari mynd var… frábær! Þá sérstaklega persónan Nina. Það var mjög flott að sjá hvernig persónan varð hægt og rólega andlega óstöðug þangað til að hún mætti teljast geðveik. Áhorfandinn fær hægt og hægt að sjá inn í huga Ninu og hvernig hún smám saman brotnað niður. Það sem ég fannst sérstaklega vel gert er hvenig það var aldrei beint sagt að hún væri geðveik. Það var eins tjáð í myndum og frá sjónarhorni Ninu, sem virtist vera í afneitun að hún væri með sjálfseyðingarhvöt. Einnig fannst mér mjög vel að komið að sýna hvernig þráhyggja hennar um fullkomnun leiðir hana í það líkamslega og andlega ástand sem persónan kemur sér í sem og hvernig hinn grimmi heimur balletsins gerir ástand hennar aðeins verri. Sem sagt, mér fannst rosa rosa vel komið að persónusköpun Ninu, bravo! 

 Síðan langar mig aðeins að koma að sambandi Mömmunar og Ninu, en mér fannst það nokkuð athyglisvert og skipta miklu máli þegar upp er staðið. Mamma Ninu varð ólétt og gafst þess vegna upp á draumnum á að verða Ballerina. Í myndinni er augljóst að mamman á sér ekkert annað líf, en það að sjá dóttur sína slá í gegn sem aðalhlutverkið í stórri ballettsýningu. Hún lifir því lífí sem henni langar… en í gegnum dóttur sína. Ég túlkaði samskipti þeirra allavega sem eitthvað óeðlilegt. Ég get eiginlega ekki rökstutt það. En mamman talaði enn við hana sem hún væri tólf ára, sem hún væri enn litla stelpan hennar og sem að hún hefði engan rétt á því að velja sjálf og ráða sér sjálf. Kæmi mér bara ekkert á óvart ef Nina hefði orðið fyrir andlegu ofbeldi í einhverju formi eða einfaldlega ýtt svo langt af mömmu sinni að hún gat ekki meir andlega. Nina var einfaldlega brotin manneskja áður en myndin byrjaði. Áhorfandinn gat reiknað það út strax!
Langaði bara að koma þessari hugsun frá mér, en það smá svo sem pæla í þessu ;)

Flott speglaskot! Brotinn hugur?

Síðan fannst mér myndatakan nokkuð töff! Mér allavegana fannst vera mjög miikið af nærmyndum, en það kom svo sjúklega vel út. Hugsanlega var það einfaldlega gert til þess að sýna hvað Nina var innilokuð, hvað veit ég, hugsanlega er ég bara að bulla. En mér fannst það flott. Síðan fannst mér skotin hjá speglinum heima hjá henni (spegill með marga spegla í kring) svo fááránlega flott. En talandi um spegla(eða spegilmyndir yfirhöfuð), þeir voru mikið notaðir í myndinni, oft til þess að sýna andlegt ástand eða hugsun Ninu. Það var allavega þrisvar í myndinni (minnir mig) þar sem Nina sér eitthvað í speglinum sem ekkert er til staðar í raunveruleikanum. Það má því segja að speglarnir í myndinni hafi sýnt það sem speglast á yfirborðinu, að ekki sé allt sem sýnist, sem áhorfandinn kemst á mjög svo flottan hátt í endann. 

Svarti svanurinn

Talandi um endann. Vááá hvað endirinn var flottur!! Þegar plottið leystist… og áhorfandinn skilur loks hvað er i gangi… vá! Ég viiiiildi að ég gæti spoilað endinum, en ég er ekki það vond og sleppi því, sama hversu mikið ég væri til í að tjá mig um hann...Fyrri helmingur myndarinnar var góður, en endirinn var svo frábær og gerðist svo hratt að ég trúði varla að myndin væri búin þegar creditið kom. Svo svo flott!

Í stutttu máli: Frábær mynd,glæsileg! Natalie Portman sýnir ótrúlega góðan leik! Sambland tónlistar, dans, leik og sjónrænnar upplifun flott! Frábær saga. Finn bara ekkert neikvætt við þessa mynd! :)

Micmacs

Ég skrapp á frönsku myndina Micmacs (Micmacs á tire-larigot) sem Jean-Pierre Jeunet gerði árið 2009, en hann er m.a. þekktur fyrir myndina Amélie. Furða mig að þessi mynd hafi ekki verið sýnd hér fyrr! Hmm!

Myndin fjallar um mann sem heitir Bazil, en einn daginn er hann óvart skotinn í hausinn frá skotbardaga sem fer fram fyrir framan vinnustaðinn hans. Eftir þetta atvik missir hann vinnuna og íbúðina sína og endar á götunni. Leikandi vélmenni og lip-synca á götunni fyrir pening hittir hann mann sem heitir Slammer. Slammer kynnir hann fyrir hópi fólks sem býr á ruslahaugi (draslsafni?). Hann er "ættleiddur" inn í hópinn og fær að búa hjá þeim og hjálpa. Bazil ákveður svo að hann ætli að hefna sín á tveimur vopnaframleiðendum fyrir að hafa verið skotinn í hausinn og vegna þess hvernig pabbi hans var drepinn á sínum tíma. Hann setur saman stórkostlegt plan til þess að fella þessa tvo risa og sýnir myndin okkur áhorfendum ævintýri Bazil og félaga að klekkja á framleiðendunum.

Mér fannst þessi mynd alveg svona stórskemmtileg! :)
Það sem ég elskaði klárlega mest við myndina var sagan. Hún náði einhvern veginn að troða öllu inn í myndina án þess að verða asnaleg. Í henni var ást, hefnd, dramatík, "hasar", grín, græðgi, sorg o.fl. - sem er snilld. Uppátækin í myndinni voru svo frábær! Þá meina ég hvernig hann kom hefnd sinni á framfæri!
Mér finnst samt svolitið fyndið að þegar maður heyrir orðið "hefndarmynd", poppar eiginlega undantekningarlaust upp einhver ofbeldisfull mynd, t.d. Oldboy sem við horfðum á um daginn. Þessi mynd var allt öðruvísi hefndarmynd en ég hef áður séð. Hún var létt og manneskjan sem vildi hefndina sjálfa gerði ekkert sem gæti talist ofbeldisfullt (þó svo að aðgerðir hans leiddu að einhverju rosalegu... spoila auðvitað ekki ;) ) Þótt þetta hafi eflaust verið gert áður fannst mér það rosa sniðugt :)
Endahnúturinn á hefndinni fannst mér svo fááááránlega mikil snilld! Spoila ekki, en hann kom mér svo sannarlega til að hlæja!

Útlitið á myndinni fannst mér síðan mjög flott. Litirnir voru mjög svipaðir og í Amélie, áhersla á rauðan (alls ekki jafn mikið samt) og grænan. Annars fannst mér heimilið undir ruslahaugnum vel gert. Og ég má auðvitað ekki gleyma uppfinningunum hjá gamla manninum, t.d. véllmennið sem lyfti lóðum, músin sem dansaði og dansandi kjólinn. Elskaði það!
Annað sem mér fannst frekar skemmtilegt að svona tvisvar til þrisvar í myndinni komu fyrir auglýsingaskilti fyrir myndina sjálfa! :)

Það var samt ekki frábær persónusköpun í myndinni, persónurnar kynntar en lítið meira til þess að gera þær dýpri. Þetta er smá galli á myndinni, en pirraði mig satt að segja ekkert þar sem þetta er ekki beint mynd þar sem þetta skiptir máli. Allar persónurnar sem bjuggu saman höfðu eitthvað sérstakt við sig, og notuðu það mikið í myndinni til þess að sagan gæti haldið áfram. Þannig þjónaði hver sínum tilgangi. Ég vil a.m.k. meina að persónurnar hafi átt að vera "grunnar", þ.e. bara til þess að þær þjónuðu sínu hlutverki fyrir plottið. Annars fannst mér persónurnar flestar mjög skemmtilegar.

Í stuttu máli: Frábær saga gerð að skemmtilegri mynd!

Kvikmyndagrein

Greinin sem ég valdi að lesa er um Jafar Panahi (hlekkur á grein), en hann er þekktur íranskur leikstjóri og hefur verið mikil umræða um hann og verk hans. Tilefni greinarinnar er að nú nýlega var Panahi dæmdur í sex ára fangelsi og bannað að koma nálægt kvikmyndagerð í tuttugu ár!! Ekki bara það, heldur má hann ekki fara úr landi, ekki tala við fréttamenn, hvorki innlenda né erlenda!

Jafar Panahi

 Tilgreind ástæða fyrir handtöku Panahi var að hann hefði að "plotta" eitthvað gegn öryggi landsins í gegnum kvikmyndir, gegn Íslam og verið með áróður gegn lýðveldi Íslams, sem væri einstaklega óviðeigandi.  En ef ég skildi greinina rétt var hann að gera mynd um atburð sumarið 2009 þar sem þúsundir Írana mótmæltu endurkjöri forsetans.  Benda má á að hann kláraði ekki einu sinni myndina sjálfa, en aðeins um 30% af henni skv. greininni. Ásakanir á hendur hans fannst mér furðulegar og eiga engan rétt á sér, og gefur í raun sýn inn í heim sem ég þekki ekki það vel. Heim þar sem ekki er frjálst að tjá sig, hvorki í orðum, aðgerðum, myndum o.fl.

Mér finnst ótrúlegt að Panahi hafi verið dæmdur í sex ára fangelsi fyrir það eina að búa til kvikmynd sem byggist á raunverulegum atburðum. En þá vaknaði spurningin hjá mér afhverju hann var ekki ákærður eða dæmdur fyrir Offside sem er í raun kvikmynd gegn skorti á frelsi kvenna í Íran.

Það að leikstjóri sé handtekinn fyrir að tjá sig í kvikmynd, sýnir manni hve mikil áhrif kvikmyndir geta haft. Ég vona allavega að Panahi verði látinn laus, en mér eru ömurlegar aðstæður hjá honum og ekki síst það að vera dæmdur fyrir eitthvað sem er í rauninni ekki talið ólöglegt í flestum löndum (ekki það að ég viti neitt um lög í Íran…en).

Úr myndinni Offside

En það er auðvitað ekkert nýtt í sögunni að bannað sé að gera kvikmyndir eða tjáningarfrelsi skert á einn eða annan hátt. En þetta er eitthvað sem mér finnst leiðinlegt að sé enn þann dag í dag og þarf að breyta.

Eins og ég sagði fyrr þekki ég það ekki að skorta frelsi, að geta ekki tjáð mig eða verið sú sem ég er. Mér finnst óhugnanlegt þau völd að geta læst saklausan mann inn í fangelsi í sex ár fyrir það eina að vilja tjá sig um samfélagið eins og það er. Sýna raunsæa mynd af samfélaginu.

Nú sýnir það sig mjög vel í fréttum undanfarnar vikur að fólk er farið að segja sínar skoðanir. Til dæmis uppreisnin í Egyptalandi akkurat núna og í Tunis. Fólk er farið að sýna hvað það vill, og það er augljóslega ekki kúgun af hálfu stjórnvaldanna!

Úr myndinni The Mirror

 Annars eftir að hafa lesið þessa grein kviknaði áhugi á að sjá myndir eftir Panahi. Ég reyndar komst að því eftir að ég las greinina að ég hef séð Offside eftir hann, sem er mynd um konur sem vilja fara á fótboltaleik og dulbúa sig sem karlmenn í þeim tilgangi. Það er orðið frekar langt síðan ég sá hana, en þessi mynd var frábær! Væri svo sem alveg til í að horfa á hana aftur einhverntímann.

Annars finnst mér The Mirror hljóma áhugaverð, en hún fjallar um stelpu á leið heim úr skólanum, nem að kvikmyndagerðamennirnir týna henni og heyra bara hljóðið í míkrafóninum hennar. Hljómar athyglisvert! Svo ég mun pottþétt horfa á fleiri myndir frá þessum leikstjóra! :)

Howl's Moving Castle

Nú ákvað ég að neyða systur mína að horfa á Howl's Moving Castle (jp: Hauru no ugoku shiro) um daginn sem er leikstýrð af Hayao Miyasaki árið 2004 og var m.a. tilnefnd til Óskarsverðlaunanna sem besta teiknimyndin. Ég gjörsamlega elska myndirnar hans Miyazaki og er þessi í miklu uppáhaldi og langaði að blogga smá um hana :)

Aðalsöguhetjan er stelpa sem heitir Sophie og er hattargerðarkona! Einn daginn er hún að labba heim úr vinnunni og hittir galdramanninn Howl, og hefjast ævintýri hennar þá! Seinna um kvöldið kemur vonda nornin "The Witch of the Wastes" og leggur á hana bölvun sem hún mun aldrei geta sagt frá. Fær hún þá líkama og útlit gamallar konu! Augljóslega í sjokki yfir því sem gerðist ákveður hún að fara á brott úr bænum, þar sem enginn mun trúa henni. Hún fer í óbyggðirnar á leið sinni úr bænum og bjargar þá fyrir einskæra tilviljun fuglahræðu sem er þó gædd lífi! Fuglahræðan hjálpar henni að leita skjóls, sem vill svo til að er hinn hreyfanlegi kastali Howls. Nú byrja ævintýri Sophie svo sannarlega að hefjast. Barátta hennar að losna við bölvunina, þrífa hjá Howl (sem er ekki auðvelt verk), hjálpa til ásamt því að lifa lífinu eins og hún hefur aldrei leyft sér að lifa. Einnig er saga Howls sögð í myndinni, en hann er ekki allur sem hann er séður. Auðvitað er myndin svo sæt ástarsaga Howl og Sophie og raunir þeirra.

Það sem ég elska mest við þessa mynd er sagan! Sagan er byggð á samnefndri bók eftir Diana Wynne Jones og hef ég ekki lesið hana. En þrátt fyrir það kolféll ég fyrir sögunni.  Ekkert var haldið aftur af ímyndunaraflinu og var opnað ótrúlegan heim þar sem galdrar og stríð eru daglegt líf.
Síðan er auðvelt að sjá fullt af einkennum Miyazaki í þessari mynd! Sem dæmi má nefna strerku kvenpersónuna, þú sérð furðurleg faratæki og flugvélar, opin rými, hræðilegar afleiðingar stíðs, galdrar og ég gæti lengi talið. Ég elska þessi einkenni Miyazaki og finnst einstaklega gaman að sjá hve fast hann stendur við þau þemu sem hann heldur uppá. 

Sjúklega flotta herbergið hans Howl

Mér fannst persónusköpunin fín í þessari mynd :) Ekki voru allar persónunar fullkomnar, en það er allt í fínasta lagi! Mér fannst bestu persónunar líklega vera Sophie, Calicifer, The Witch of the Wastes og Howl að sumu leiti.
En svo ég tali aðeins um Sophie, sem mér fannst besta persónan :)
Sophie er frábær karakter og heillaði mig um leið! Hún er stelpa sem einhvernveginn festist í hlutverki sem henni líkaði ekki. Var elst sytranna og öll ábyrgð lenti á henni þegar faðirinn féll frá og gat hún ekki lifað sínu lífi eins og henni langaði, heldur var föst inn í hattabúðinni. Eftir að hún breyttist í gamla konu lifnaði svo yfir henni. Hún var í raun frjáls frá öllum ábyrgðum og ferðaðist fyrir sig sjálfa, ekki bundin skyldum við neina aðra. Eftir því sem líður á myndina sjáum við hvernig hún þroskast og breytist í það að bæla sig niður fyrir aðra í að blómstra og lifa í galdaheimi Howls, sem hún gat aldrei ímyndað sér áður! Hún áleit sig ljóta og óæðri öðrum fyrr í myndinni en  þetta allt saman hverfur þegar líður á myndina. 

Hreyfanlegi kastalinn hans Howl

Myndin sjálf er samt svo stórkostlega falleg! Hún var svo yndislega litrík og flott og ekkert sparað í smáatriði í myndinni. Veit bara ekki alveg hvernig á að lýsa því! :) Borgirnar sem hafa verið búnar til og allt sem þeim tilheyrir var æði! Síðan langar mig að nefna herbergið hans Howls, en það var algjör snilld! Fullt af furðulegum smáatriðum sem samt sýnir á sinn hátt hvað Howl er furðulegur gaur hehe! Og auðvitað má ekki gleyma kastalanum sjálfum, en hann er svo ruglingslegur en á sama tíma glæsilegur! Hann var alveg unninn í tölvu og ég horfði einmitt á smá aukaefni með myndinni og það var gaman að sjá hve mikil vinna var lögð í þennan blessaða kastala!  :)

oog auðvitað að lokum verð ég að nefna tónlistina í myndinni eftir Joe Hisashi, sem er auðvitað frábær! Mér finnst hún gera svo mikið fyrir andrúmsloftið í myndinni, hvort sem það er alvarlegt, gaman eða bara venjulegt!  Tónlistin ýtir einstaklega undir töfraleika myndarinnar, sem gerir hana einfaldlega enn betra verk!

Í stuttu máli: Frábær mynd sem ég mæli klárlega með fyrir alla. Teikningar til fyrirmyndar. Sagan æði og tónlistin flott! :)

Girl With a Pearl Earring

 Nú var ég eins og væntanlega flestir að taka því rólega um jólin. Þá datt ég inn í eina af þessum jóladagskrármyndum sem voru í sjónvarpinu. Allavega myndin var Girl With a Pearl Earring, sem ég hafði alltaf ætlað að sjá en aldrei orðið neitt úr því. ákvað augljóslega að horfa á hana fyrst hún var í sjónvarpinu ;) Ákvað að skella einu stuttu bloggi um hana.

Girl With a Pearl Earring er mynd sem sýnd var 2003 og var leikstýrð af Peter Webber og var myndin m.a. tilnefnd til þrennra óskarsverðlauna. Myndin fjallar um unga konu sem heitir Griet sem vinnur sem vinnukona í Delft(minnir mig) í Hollandi. Hún er ráðin á nýtt heimili þar sem frægi málarinn Johannes Vermeer býr ásamt riiisastórri fjölskyldu. Hún fær venjulegar skyldur að vinna í húsinu, fyrir utan það mikla verkefni að þrífa í vinnustofu Vermeer... sem átti víst að vera rosa merkilegt dæmi. Hún hittir sætan slárarason og verður úr því smá ástarsaga til hliðar. En síðan fara að þróast einhverjar tilfinningar á milli hennar og málarans og er það illa liðið af öllum í kring. Þá sérstaklega konunni hans. Myndin er í raun bara sagan sem endaði á hinu fræga málverki sem er samnefnt myndinni.(mnnir mig) .Talið er sem sagt að Vermeer hafi málað vinnukonuna á heimilinu, en það hefur aldrei verið staðfest. 

Alveg hreinskilnislega varð ég rosalega fyrir vonbrigðum með þessa mynd. Leit vel út, en var samt bara leiðinleg.
Hún fær eitthvað 7,1 á imdb... sem ég er bara ekki sammála ;)
Kannski er ég bara einstök varðandi þessa mynd, en mér fannst hún ekkert spes.

Myndin var með mjög flotta búninga og flotta sviðsmynd fyrir umhverfið sem átti að vera Delft fyrir mörgum árum, því neita ég ekki! :)
En átti líka greinilega að vera svona "málverkaeffect" í myndinni til þess að láta einstaka senur líta úr fyrir að vera eins og málverk. Jújú, það kom mjög vel út í flestum tilfellum, en stundum fannst mér það feila smá. Man allavega eftir einni senu sem varð asnalega gul. Sem gerði hana ekkert flottari eða neitt!
Annað sem fór í mig var klipping. Það voru nokkrar senur sem hefðu átt að vera klipptar úr myndinni, höfðu nákvæmlega engan tilgang. Hvorki fyrir söguna eða sjónræna upplifun. Bara tímasóun í myndinni. Dæmi: Atriði þar sem málverkakaupandinn sat inn í stofunni sinni að horfa á málverk. Þessi sena hefði svo sem mátt vera, fyrir utan það hvað þessi sena var á algerlega vitlausum stað í myndinni. Hefði mátt vera miklu fyrr! Minnir að þessi sena hafi komið alveg random inn í endann, svona 2 mín áður en myndin var búin. Stórfurðulegt.
Svo voru það leikararnir. Aðalleikararnir voru t.d. Scarlett Johansson og Colin Firth. Bæði frábærir leikarar sem ég ætlaðist mikið af, en þau náðu samt einhvern veginn ekki að heilla mig. Scarlett lét stelpuna verða eins og algerlega tóma dós í hausnum. Átti pottþétt að vera geeeeðveikt djúpur karakter sem var mjög klár en enginn tók eftir því. En ég veit ekki. Mér fannst hún ekki sýna það vel. Bara frekar illa. Karakterinn sagði náttúrulega roosalega lítið í myndinni. En það á samt ekki að hindra það að tjá karakterinn vel ;)

Síðan hann Colin Firth, sem er flottur leikari, náði ekki alveg að komast á flug. Tengdist ekkert málaranum og náði aldrei svona sjarmanum í honum. Hann átti augljóslega að vera svona "einfari" og var það svo greinilegt í myndinni, að ég tengdist honum ekki sem aðalpersónu. Bara sem gæja sem kom inn endrum sinni og var með stutt samtöl um liti eða málverk.
Síðan var ég kannski bara eitthvað hæg þegar ég horfði á myndina en ég náði aldrei almennilega hvort það væri rosalegt chemistry á milli málarans og Griet eða hvort þau væri bara vinir eða eitthvað.
Síðan fannst mér hálflélegt... nei satt að segja frekar mikið feil...að ég hafði miklu meiri áhuga á ástarsögunni um slátrarasoninn og Griet heldur en heimili málarans og líf Griet þar! Er nokkuð viss um að það hafi ekki átt að vera þannig, en mig langaði mun meira að vita hvort það yrði eitthvað úr sambandinu við slátrarann... !

Í stuttu máli: Varð fyrir vonbrigðum með þessa. Klassa leikarar og góðar hugmyndir ná samt ekki að halda henni á lofti. Þó flottir búningar og umhverfi í myndinni.

Skelli trailer svona ef einhver hefur áhuga ;)